Press & Media

TOEKOMST VAN DE BELGISCHE ROOTSREGGAE VERZEKERD
(PLANETE BLEUE, FACTOR X, DEEP CULTCHA &OMAR PERRY –
HET OUDE BADHUIS ANTWERPEN, 3 SEPTEMBER 2004)

Jammer van de lage opkomst (problemen met de affiches, werd ons verteld), de soms abominabele sound (Omar Perry konden we pas goed horen na een vakkundige ingreep van Sensi P) en de tamme belichting. Dat de aantredende bands erin slaagden om het publiek toch nog te ontroeren en enthousiast te maken, getuigt van niet alleen van hun muzikale kwaliteiten maar ook van hun mentale kracht en gedrevenheid.
Eerst Planète Bleue, geschraagd door een indrukwekkende ritmesectie, die zonder schroom miltante rockers speelde, Sly & Robbie achterna. Goed ook om te zien dat Poppa Grassie (in de vroege jaren ’80 beter bekend als Grasshopper, Antwerp’s number 1 toaster) eindelijk zijn plaats heeft gevonden en nu met zijn bas de foundation legt voor de muziek van een nieuwe generatie. De zanger van Planète Bleue loopt over van positive irations maar eigenlijk kan hij beter rappen. En dan de toetsenist laten zingen, zoals in Aisha, een geslaagde reggaecover van Khaleds grootste hit. Of de zangeres melodica laten spelen, op een van de lang uitgesponnen dubs. Maar voor de rest een zeer aangename verrassing dus, deze nieuwe rootsgroep, amper twee maanden bij elkaar maar nu al prima op elkaar ingespeeld. De kroon op het werk: een Franstalige version van Smoking My Ganja (Capital Letters, 1981), onweerstaanbaar aanstekelijk en toch nog zuivere roots, zeker in de dub.
Poppa Grassie stond ook op het podium bij Factor X, zijn bas blijkbaar nog luider afgestemd dan daarvoor. Maar dit was wel een heel andere set. Ann (zus van Mika) schrijft songs die aanleunen bij de klassieke reggae van Judy Mowatt en Marcia Griffiths, van The Wailers en Bunring Spear, met creatieve breaks en arrangementen en rijpe, boeiende teksten. Laat Marcia Griffiths Office Nationale inzingen, begeleid door The Wailers, en ze scoort er een hit mee. Geen enkel nummer heeft ons verveeld, integendeel: het verraste ons telkens dat we de nummers nog niet kenden. En wat misschien nog het belangrijkste is: geen enkele Belgische vrouw zingt de reggae zo mooi als Factor X, zelfs niet haar eigen zus, toch het (enige) vrouwelijke boegbeeld in ons land. Dit is een stem met soul en overtuiging, een stem die het verdient om opgenomen en gehoord te worden.
Nog twee mooie stemmen trouwens in die band: Didier, de zanger van Deep Cultcha, en de percussionist. De songs van de groep zelf maakten een wat rommelige indruk op mij, maar dat kan ook aan de klank gelegen hebben. En toen Omar Perry op het toneel verscheen (en Sensi P zich even was gaan moeien met het geluid) was al het leed verdwenen. Omar wordt almaar sterker, toont almaar meer zelfvertrouwen en beleeft zichtbaar veel plezier aan live optredens, ook al staat er maar een handvol toeschouwers in de zaal. Hij ontwikkelt ook langzaam zijn eigen stijl, een mix van Anthony B en zijn vader Lee in zijn gekste dagen. Wie ons in 1979 (de eerste lange reggaezomer) gezegd zou hebben dat we 25 jaar later in het Oude Badhuis, toen een vervallen pand aan het geheel verloederde Stuyvenbergplein, zouden gaan kijken naar de zoon van Lee Perry, die bovendien één van ons zou zijn, de vader van een Belgisch kindje (de kleindochter van Lee Perry!), wie dat dus toen allemaal zou gezegd hebben, zouden wij voor gek verklaard hebben. Hoogtepunt: een version van Dennis Walks' The Drifter (1972?). Nog nooit iemand dat fantastische nummer weten coveren, en dat geheel in rauwe Harry Mudie-stijl, de originele en ietwat miskende producer van die sound.
Bij het buitengaan ook nog de nieuwe Rewind meegenomen en gezien dat het goed was. De toekomst van de Belgische reggae is verzekerd. (KM)

Source : www.reggae.be